Wat bedoel je eigenlijk met ‘de visie’? En waarom iedereen afhaakt zodra je ‘m probeert te verkopen

Directiekamer. Het licht wordt gedimd. PowerPoint opent. En dan verschijnt hij: De Visie. Altijd in hoofdletters. Vaak met een gradiënt, alsof hij langzaam opwarmt tot betekenis. Mooie woorden, zorgvuldig gekozen. Maar in de zaal zie je mensen vooral beleefd knikken terwijl ze denken: “Heb ik iets gemist?” Te vaak zijn visies iets om op een muur te plakken in plaats van iets om mee te werken. In deze blog vertelt Janna De Cort, Hoofd Communicatie & Strategie bij Funk-e, waarom visies pas werken als mensen ze mogen aanraken, bevragen en uitproberen.

Mooie woorden op afstand

Ik denk dat visies een beetje zijn zoals cadeaus van mensen die je niet zo goed kent. Er zit heus een goede bedoeling in, maar het voelt… gek. Je weet niet zo goed wat je ermee moet. En dus hou je hem even vast, knikt beleefd, en denkt ondertussen: “Heb ik iets gemist?”

En dan zegt iemand: “Maar dit is toch precies wat we met z’n allen willen?”

En dan denk jij: “Z’n allen? Ik hoor dit voor het eerst. Niemand heeft mij iets gevraagd.”

Dit patroon zie ik constant. Visies die ergens in een werkkamer zijn bedacht, zorgvuldig geformuleerd, perfect gepresenteerd – maar die landen als een droge cracker op een bruiloft.

Wanneer een visie het feest verstoort

Een vriend van me werkte ooit bij een groot online reisbureau — waar je, laten we zeggen, dingen kunt bo(o)eken. Er was een personeelsfeest, zo eentje met lampjes, biertjes en een dj die duidelijk zijn best deed. Iedereen was in een goede bui. De sfeer was: we doen het goed met z’n allen.

Tot er ineens drie mannen in pak het podium op klommen: “We presenteren nu onze nieuwe kernwaarden!”

Ze zeiden het ook echt zo. Met een uitroepteken.

Op het scherm verschenen 3 woorden. In hoofdletters.

En toen werd het stil. Niet uit ontzag, maar meer uit: “Wat gebeurt hier?”

Het was bijna tastbaar hoe de energie veranderde. In iets dat het midden hield tussen cynisch gegniffel en mentale “whatever”. Want daarboven, in die toren waar de strategen wonen, voelt zo’n slide waarschijnlijk als iets groots. Maar beneden, op het feest, met bier in je hand en glitter in je haar, voelt het vooral alsof iemand ineens een flip-over midden op de dansvloer heeft gezet.

En het gekke was: de bedoeling was goed, de woorden waren goed. Maar ze hingen daar ineens, tussen de discobal en de dj, als een voorwerp zonder context.

Weerstand klinkt als een nee, maar is meestal een ‘huh?’

Als mensen zeggen dat ze zich niet herkennen in de visie, of dat ze het vaag vinden, of een beetje afstandelijk, dan noemen we dat weerstand. Maar weerstand is een woord dat klinkt alsof iemand dwarsligt. Terwijl het meestal gewoon een vraag is. Of een frons. Of een gevoel van: “Huh?”

Misschien is het wel precies dát wat je wilt. Dat mensen iets voelen bij wat je zegt. Al is het maar verwarring. Want dan gebeurt er tenminste iets.

De ergste reactie op een visie is geen reactie. Het schouderophalend “ja hoor”, terwijl mensen alweer aan hun volgende meeting denken.

Visie als een jas die je mag passen

Een visie is niet iets om op een muur te plakken. Dat doen mensen vaak wel. Dan krijg je zo’n muursticker met woorden als ‘samen’, ‘impact’ of ‘groei’, in sierlijk lettertype, net te hoog opgehangen om goed te kunnen lezen.

Maar misschien moet een visie wel iets zijn wat je mág aanraken. Of waar je iets mee mag doen. Iets van mag vinden. Een gesprek dat openstaat.

Zoals iemand ooit zei in een sessie: “Ik vond de visie eerst niks. Tot ik snapte wat jullie ermee wilden zeggen.” Dat vond ik zo eerlijk. Zo precies.

Ik stel me een visie graag voor als een jas die je mag passen. Niet meteen kopen. Gewoon even aantrekken. Kijken of hij lekker zit. Of je erin kunt fietsen. Of hij bij je schoenen past.

Want ja, het helpt als je snapt wanneer je hem draagt. En wat er anders is dan je oude jas. En waarom deze jas fijner is dan die andere van drie jaar geleden. En het helpt ook als je eerst even mag zien hoe iemand anders erin beweegt. Of hij scheurt als je bukt. Of je er koffie op mag morsen.

Kortom: dat je hem mag uitproberen.

Van eindproduct naar gesprek

Ik denk dat visies vaak zijn als ingewikkelde recepten op Pinterest. Ze zien er mooi uit. Ze klinken lekker. Maar zodra je de ingrediëntenlijst leest, denk je: “Wat is tapiocameel?”

Dus misschien moeten we stoppen met visies uitserveren als eindproduct. En beginnen met ze te delen als iets dat nog mag groeien. Als een verhaal in de maak. Als een zin die je samen afmaakt.

En als dat betekent dat mensen zich er eerst even ongemakkelijk bij voelen – prima. Dan heb je in ieder geval geen sticker op de muur, maar beweging in de tent. En dat lijkt me al een stuk dichter bij de bedoeling.

Klaar om je visie tot leven te brengen?

Merk je dat jouw visie mooi klinkt maar niet landt? Wil je ontdekken hoe je van mooie woorden naar echte betrokkenheid komt? Neem contact met ons op voor een vrijblijvend gesprek over hoe je je visie tastbaar en toepasbaar maakt voor je team.

Door Janna De Cort, Hoofd Communicatie & Strategie bij Funk-e